Bart deed me denken aan W.F. Hermans en Karel van het Reve

Bart

Hij deed me denken aan W.F. Hermans en Karel van het Reve

Drie weken geleden zag ik Bart Tromp voor het laatst. Het was op het huwelijk van uitgever Jan Mets. We hadden, zoals altijd, een tamelijk hilarisch gesprek. Ik kende niemand die zo veel leuke anekdotes kende en zo intelligent was als Bart.
We spraken over Het Parool en de zes hoofdredacteuren ‘ onder wie wij hadden moeten dienen.’ (Zo zei hij het: “Ik heb gediend onder zes hoofdredacteuren...’’) Ik deelde met hem wat ik zoal had gehoord over wie de nieuwe hoofdredacteur zou worden en Bart oordeelde dat wij beiden misschien maar eens een coup op de redactie moesten overwegen. Ik zei: “Jij Binnenland, Buitenland, Den Haag, Kunst en Opinie en ik Amsterdam en vergaderen in het café?’’ Dat leek hem wat veel – voor mij.
Vervolgens spraken we over zijn boek over Marx, want daarover had ik hem voor de radio een paar weken eerder geïnterviewd. Marx, die uiteindelijk toch een onderschat denker en groot schrijver bleek te zijn. ‘ ’Daar krijg ik niet bij iedereen de handen voor op elkaar,’’ zei hij.
Na nog wat gepraat namen we afscheid van elkaar. Hij zag er goed uit en er leek niets aan de hand te zijn.
Waar Bart en ik eveneens over hadden gesproken, was een wederom hilarische avond in De Rode Hoed naar aanleiding van het feit dat hij 25 jaar columnist bij Het Parool was. Ik had voor die avond het beginselprogramma van de PvdA uit de jaren zeventig, waaraan Bart had meegeschreven, voorzien van operamuziek en speelde die op de vleugel. Bart was dol op opera en was gepromoveerd op de beginselprogramma’s van de partij. (Ik hoop trouwens dat de commentatoren de uitdrukking ‘ hij was een luis in de pels’ weten te voorkomen. Daar had hij zelf een hekel aan. “Het is kritiek vermomd in een compliment en een compliment verpakt in kritiek. ”)
Na afloop van de avond dronken we in de foyer nog een drankje en maakte ik kennis met de kopstukken van de PvdA. Soms stelde Bart me aan iemand voor.
De volgende morgen werd Theo van Gogh vermoord.
Bart belde de volgende dag om te bedanken voor de avond en om wat aardige woorden over Theo te zeggen.
Ik mocht Bart zeer. Hij deed me altijd denken aan W.F.Hermans en Karel van het Reve. Hij had namelijk één typerende eigenschap met ze gemeen: ‘ Hij was een verrekte gelijkhebber,’ om Hermans te parafraseren. Dat is de beste eigenschap die je als columnist kunt hebben.